Χάνεμαν, Σάμουελ

(Hahneman, 1755 – 1843). Γερμανός γιατρός, ιδρυτής της ομοιοπαθητικής μεθόδου. Το 1777 αναγορεύτηκε διδάκτορας της ιατρικής στο Ερλάγγεν και εγκαταστάθηκε στη Δρέσδη όπου άσκησε το επάγγελμά του. Πολύ επιμελής και βαθύς μελετητής των τότε ιατρικών δογμάτων, διαπίστωσε ότι η ιατρική της εποχής του ήταν ανεπαρκής. Οι διάφορες θεωρίες και οι μυστικισμοί, οι οποίοι περιέβαλλαν την αιτιολογία, την παθολογία και τη θεραπευτική των νόσων, η ατέλεια όσον αφορά την εξέταση και τη διάγνωση των νόσων, η πολυφαρμακία και τα δραστικά καθαρτικά καθώς και οι συνεχείς φλεβοτομίες, έκαναν έκδηλη την αδυναμία για ίαση των περισσότερων νόσων. Οδηγήθηκε λοιπόν, στη σκέψη να καταρρίψει κάθε σχέση με την ιατρική που ίσχυε έως τότε. Μετά από πολλές και μακρές έρευνες επάνω στις ιδιότητες των φαρμάκων, υιοθέτησε την ομοιοπαθητική μέθοδό του, την οποία εφήρμοσε πρακτικά. Η δοκιμή φλοιών κίνας επάνω στον ίδιο, δημιούργησε ένα είδος διαλείποντα πυρετού, δηλαδή του προκάλεσε συμπτώματα νόσου τα οποία ακριβώς θεραπεύονταν με κίνα. Πειράματα που επαναλήφθηκαν και σε άλλα φάρμακα παρουσίασαν ανάλογα αποτελέσματα. Από αυτά συμπέρανε ότι: α. η ίδια φαρμακευτική ουσία η οποία προκαλεί σε κάποιον μια νόσο, την οποία δεν είχε, θεραπεύει αυτόν που πάσχει από αυτήν, και β. ο ανθρώπινος οργανισμός δεν είναι δυνατόν ταυτόχρονα να προσβληθεί από 2 όμοιες ασθένειες και ότι κάποια νόσος που αντιτίθεται σε άλλη της ίδιας φύσης, προκαλεί σωτήρια κρίση που συνεπάγεται την ίαση, δηλαδή τα όμοια θεραπεύονται από τα όμοια. Τα διάφορα συμπτώματα των νόσων, τα οποία έπρεπε να μελετηθούν με προσοχή, δεν τα απέδιδε στις ανατομικές βλάβες των οργάνων του σώματος αλλά σε κάποια άυλη αιτία, παραγωγή τους. Τις χρόνιες νόσους τις περιόριζε σε 3 κυρίως μορφές, τη σύφιλη, τη σύκωση και την ψωρίαση. Ως αποτελεσματικά φάρμακα κατά των νόσων θεωρούσε μόνο τα απλούστερα από αυτά, και αυτά σε πολύ μικρή δόση, δηλαδή με αρχαιότατη χημική διάλυση κατά την οποία οι χημικές και φυσικές ιδιότητές τους εξαλείφονταν και αναπτύσσονταν μόνο οι άυλες δυνάμεις τους. Τέλος ήταν αντίθετος σε κάθε δυνατό καθαρτικό, επίσης και εναντίον των φλεβοστομιών. Από το 1816 έως το 1822 διετέλεσε υφηγητής της ιατρικής σχολής της Λειψίας, αλλά δεν μπόρεσε να επιτύχει να πάρει κάποια καθηγητική έδρα, ούτε και άδεια του δόθηκε να ιδρύσει ιδιωτική σχολή. Τότε παραιτήθηκε και έζησε σε διάφορα χρονικά διαστήματα, σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας, γιατί καταδιωκόταν από τους συναδέλφους του με ύβρεις και προσβολές. Προς το τέλος της ζωής του πήγε στο Παρίσι όπου, παρά τις αντιδράσεις που συνάντησε, κατόρθωσε να αποκτήσει μεγάλη πελατεία και οπαδούς της μεθόδου του.